Puszcza Białowieska – królowa polskich puszcz. Właśnie tu żubry miały swe odwieczne mateczniki. Wcześniej występowały w całej Europie, aż po Kaukaz. Gdy nasz kontynent opanował osadniczy pochód, rozpoczęła się zagłada żubrów. Tak duże zwierzęta wymagały znacznej przestrzeni życiowej. Z każdym pożarem lasu, z każdą wycinką, zaczynało jej brakować. Na dodatek, krwawe polowania, by nie powiedzieć: rzezie, dopełniały tragedii. XIX wieku żubry dożyły już tylko w lasach Białowieży i w górach Kaukazu, ale i tu nie utrzymały się długo. W 1919 roku padł ostatni białowieski, a w 1924 roku – ostatni kaukaski żubr. Dzięki zdecydowanej pracy światłych zoologów uratowano od kompletnej zagłady podgatunek białowieski. Z zaledwie kilkunastu zwierząt czystej krwi odrestytuowano wielkie stado. Od 1952 roku żubry zaczęły żyć na wolności – w Białowieskiej Puszczy.