Tętno pierwotnej puszczy. Białowieski Park Narodowy

W środku Starego Kontynentu, na wschodnich rubieżach Polski i zachodnich kresach Białorusi, bije tętno pierwotnego lasu. Nieprzerwanie od kilku tysięcy lat. Wśród rozbuchanej, mrocznej zieleni, te same mateczniki przemierzają wciąż żubry. Jak za Jagiełły, jak za Mendoga… Jedyna już pozostałość prawdziwie pierwotnych lasów, jakie niegdyś pokrywały europejskie niziny – Rezerwat Biosfery i Dziedzictwo Ludzkości – odwieczna Puszcza Białowieska.

Od kiedy w ogromnej Prapuszczy Starego Kontynentu pojawił się człowiek, rozpoczęła się historia jej zaniku. Stopniowo przez stulecia kurczył się obszar naturalnych lasów pierwotnych. Przepadały bezpowrotnie w zatrważającym tempie, jedynie małe fragmenty pozostawały nietknięte niczym oazy-wyspy. Jedną z nich – dziś już wiadomo, że ostatnią – była Puszcza Białowieska. Przez długie wieki stanowiła niepodzielną całość. Dzika, niedostępna, pełna wykrotów, nieprzebytego gąszczu i mokradeł, położona z dala od ludzkich skupisk, na krawędzi bagnistego Polesia. Była uprzywilejowana, bo polowali w niej litewscy książęta, polscy królowie, a potem carowie Rosji. Chcieli ją widzieć wspaniałą i pełną zwierza. Byli z niej dumni.

Ale 25 lipca 1944 roku, decyzją Stalina, Puszczę rozcięła granica pomiędzy Polską a Związkiem Radzieckim. W 1981 roku zbudowano po wschodniej stronie jeszcze jedną barierę chroniącą przed wpływami zachodu: drugi pas graniczny otoczony płotami z drutów kolczastych. Szczęśliwie dla całej Puszczy, po stronie dzisiejszej Białorusi przetrwały ogromne obszary starych, naturalnych drzewostanów. Teraz nie jest już tajemnicą, że traktowano ją jako zwierzyniec do polowań radzieckiej elity. Tu także rozlokowano niegdyś ważne strategiczne urządzenia wojskowe.

Mimo granicy, systemów alarmowych i płotów ciągnących się kilometrami, prastara słowiańska Puszcza Białowieska – okrawana i zniekształcana – ciągle trwa po obydwu stronach w rytmie prawie nie zmienionym od tysiącleci. I taką właśnie, niepodzielną, niezależną od człowieka, dziką i pełną życia, Czytelnik może zobaczyć w tym albumie. Może spróbować zrozumieć, w jaki sposób działa organizm naturalnego lasu. Może nawet spróbować zajrzeć w Jej duszę…