Smak białowieskiego miodu. Jak kręciłem serial „Tętno pierwotnej puszczy”

Oto co mówi o jej treści sam autor:

Zawód filmowca-przyrodnika, choć oryginalny i rzadki – moim zdaniem najlepszy z możliwych – często bywa oceniany, jako jedna nieustająca sielanka na łonie Natury. Mając za sobą, wspólnie z moją żoną, pewne doświadczenie w tej profesji, mogę powiedzieć, że poza całym ładunkiem wielkich emocji i radości, ale też i częstych stresów, jest to regularna, podkreślam: regularna i odpowiedzialna praca. Może czasem nawet bardziej odpowiedzialna, ale też i bardziej nienormalna niż inne zawody.

Na ogół sądzi się, że filmowiec-przyrodnik to ktoś raczej nawiedzony, kto biega sobie po łąkach, lasach i górach czy bagnach z radością pszczółki. Jak chce to odpoczywa (pewnie najczęściej), jak mu się zechce to coś tam sobie pokręci, a jak już nakręci, to poskleja wszystko do kupy, trzask-prask i gotowe. Nic trudnego, żyć nie umierać! Któż by nie chciał! W dodatku cały czas w Naturze, a jeszcze za to płacą – najpewniej krocie!

Niektórzy dostrzegają w takiej robocie wyłącznie romantykę płynącą z kontaktu z Przyrodą. Owszem, serce wali jak młot i z emocji trzęsą się ręce, gdy nieopodal mojego ukrycia na bagnie przechodzi para żurawi z młodym, ale to wcale niekoniecznie musi być korzystne dla mojej kamery i obiektywu, bo zachwycony obserwacją widz powie nagle: co za partacz operator, nie potrafi utrzymać stabilnego obrazu. (…)

W tej książce odsłaniam warsztat filmowy, od kuchni pokazuję, jak przez ponad trzy lata powstał pięcioczęściowy telewizyjny serial przyrodniczy Tętno pierwotnej puszczy. To są moje zwyczajne refleksje i spostrzeżenia. Nie opisywałem ich systematycznie dzień za dniem, lecz pogrupowałem w kilka tematycznych rozdziałów. Mam nadzieję, że te wynurzenia z pierwszej ręki rzucą trochę nowego światła, odbrązowią nieco warsztat filmowca-przyrodnika i pozwolą zrozumieć, jak wielu przeróżnych długoletnich zadań trzeba się podjąć, by powstało kilka półgodzinnych filmów. Będę rad jeśli znajdą one adresatów szczególnie wśród osób młodych, które z właściwą im emocją i pasją pragną w swym dorosłym życiu odkrywać Naturę fotografią i filmem. Chciałbym także tą książką podziękować wszystkim, którzy wspierali nas i pomagali nam przez lata pracy z kamerą – tym, bez których wiele filmów nie mogłoby powstać, a już na pewno bez ich wiedzy i życzliwości nie mogłoby powstać Tętno…

Jan Walencik